Bailonville
3-6 November 2005Een verslag geschreven door Henk van de Vaart
Voorwoord
Tijdens de geweldige reünie in Doorn kreeg ik het idee om samen met onze groep dit jaar naar België te gaan. Het huis van de zaak zou hier wel geschikt voor zijn. Ik heb dit idee aan Ronald van de Burgt voorgelegd en ook hij vond dit ook een goed idee.
Het huis op zich was groot genoeg, en al gauw kwamen er al namen van mannen die ook mee zouden moeten. Ik kreeg op een bepaald het gevoel van “Verdomme, ik wil niet kiezen. Ik wil ze allemaal mee hebben.” Ik zat alleen met een probleem. In de huisregels staat dat er niet meer dan 20 personen in het huis mogen, dit om overlast voor de omwonenden te voorkomen.
Na voorzichtig mijn directeur gepolst te hebben, bleek dat ik mijn gang kon gaan zolang er geen overlast veroorzaakt werd. Na deze verkapte toestemming ben ik de mannen gaan ronselen die allemaal in Karfa gezeten hebben. Het leek me wel aardig om het kader van de compagnie, waar we ook regelmatig mee te maken hadden, ook uit te nodigen.
Op dinsdag 1 november ben ik 's middags in het huis aangekomen, omdat ik de volgende morgen een afspraak had met de aannemer. Op woensdag is een collega aangekomen die mij geholpen heeft met wat kleine reparaties. Hij is op vrijdagmorgen weer vertrokken. Het verloop van het weekend kunnen jullie hieronder lezen.
Donderdag 3 november
Op donderdag 3 november kwamen Marc Van Duijn, Peter Schouten, Bert Caspers en Gerrit Kracht aan. Na aankomst werd het gelijk al gezellig. Het eerste wat er gedronken werd, was bier. De jongens waren gelijk onder de indruk van de ruimte in het huis en de stijl waarin het gebouwd is.
Op de vraag aan Peter Schouten of hij wel eens op vakantie was geweest antwoordde hij: “Ja, naar België, Duitsland, Spanje en Libanon. De hele avond hebben we herinneringen op zitten halen met tussendoor de bekende grappen en grollen.
Later op de avond kwam Gerrit met een verassing; er was nog een tape in omloop van de periode dat we in Libanon zaten. Na het luisteren van de tape waren we het allen eens over het feit dat de gehele compagnie de taken professioneel uit voerde. Er werd geprobeerd om alle stukken die we misten aan elkaar te knopen, maar daar kwamen we met ons vijven niet uit. Er zat niet anders op om te wachten op de aankomst van onze overige mannen de volgende dag.
Toen het tijd werd om te gaan slapen, leek het net of de avond pas was begonnen, we waren stuk voor stuk benieuw wat het weekend ons brengen zou.
Vrijdag 4 november 2005
's Morgens werden we allen op onze eigen tijd wakker. Rond half 10 was iedereen er al uit en de jongens zijn brood met beleg gaan halen in een plaatsje vier kilometer van het huis.
Bert Caspers deelde mee dat hij normaal niet ontbeet, maar toch maar even mee at. Hij is begonnen met eten, en ik heb z'n kaken ruim een uur lang niet stil zien staan. Nadat het brood genuttigd was, is Marc van Duijn direct aan de slag gegaan met het avondeten en de hapjes bij de borrel. Natuurlijk werd er op tijd begonnen met het doorsmeren van de keel met de benodigde Jupilertjes. Iedereen was het er over eens dat dit lekker biertjes waren.
Met Peter Schouten en Bert Caspers ben ik mee gegaan om de biervoorraad aan te vullen. Op zich hadden we dit vlot voor elkaar en dus zaten we al snel weer te genieten van de nodige grappen en biertjes. In het begin van de middag moest ook ik er aan geloven om voorbereidingen te treffen voor het avondeten op zaterdag.
Zo halverwege de middag kwamen de eerste mannen al binnen druppelen. Het werd veel handen schudden en uitbundig begroeten. Velen hadden gelijk de vraag “Waar blijft dat bier nou?”. Er werd veel gelachen en lol getrapt. Inmiddels had Marc van Duijn de eerste hapjes klaar, waar dankbaar gebruik van werd gemaakt.
Toen Nico Bonekamp aankwam, deelde hij gelijk mee dat voor volgend jaar al een zeilweekend voor ons gepland staat, en hij was benieuwd of er voldoende animo voor zal zijn. Bij aankomst van Peter van de Lest bleek dat er zaterdagmiddag om half vijf pas ruimte voor een rondleiding bij de brouwerij was.
Een paar mannen zijn nog wat kratten bier gaan halen om er zeker van te zijn dat er niemand dronken achter het stuur moest voor het geval we 's avonds door de biervoorraad heen zouden gaan.
Na terugkomst zijn we gezamenlijk in de keuken gaan zitten, en daar kwamen de verhalen van “Weet je nog dit?” en “Weet je nog dat?”. Veel verhalen werden weer compleet gemaakt, herinneringen kwamen weer terug. Natuurlijk vloeide het bier vlot naar binnen en er werden veel grappen gemaakt. Het was tot zelfs zo erg dat alle lachspieren gewoon zeer deden.
Tot onze verrassing toverde Peter van de Lest een blokfluit te voorschijn, en begon bekende melodietjes te spelen. Er werd door iedereen meegezongen en enkele, waaronder ikzelf, waren diep ontroerd door het optreden van Peter. Iedereen was enthousiast over Peter zijn voordrachten.
Vlak voor het avondeten kreeg ik van mijn directeur, Govert Trouwborst, een SMS met de tekst “Ik wens je en jouw vrienden veel plezier, gevoel en liefde. Beste wensen voor jullie allen. Govert”. Helaas heeft niet iedereen het voorlezen van dit SMS'je gehoord, maar degenen die het gehoord hebben, vonden het tof van Govert.
Inmiddels had Marc Van Duijn het avondeten klaargezet in de Au Bain Marie, zodat de mannen zich op het avondeten konden storten. Het smaakte iedereen zeer goed en de manier waarop Marc van Duijn dit gedaan heeft deed voor een professionele kok niet onder.
Na het avondeten gingen de mannen in groepjes door het huis en buiten bij het kampvuur zitten. De samenstelling van de groepjes wisselden voortdurend. In de loop van de avond kwam Rob Overgauw, die eigenlijk de volgende dag pas zou komen, ook nog binnen. Omdat het avondeten door de jongens compleet verorberd was, heb ik nog snel wat voor hem klaar gemaakt, zodat hij niet op lege maag de nacht door hoefde te brengen.
In de keuken was het nog steeds gezellig en ik was er getuige van dat het engeltje wat over onze compagnie waakte nog steeds aanwezig is. Een van de stoelen, precies de stoel waar Peter van de Lest op zat, begaf het en Peter klapte met stoel en al achterover precies door de deuropening heen. Hij lag languit op zijn rug op de grond in de deuropening en we gingen terstond checken of het goed afgelopen was. Gelukkig was dit het geval en Peter kreeg meteen de opdracht om zo te blijven liggen totdat er een foto gemaakt was. Rob Overgauw heeft gelijk een paar shots gemaakt en toen hebben we hem overeind geholpen. We hebben nog geweldig zitten lachen over deze totaal andere voordracht van Peter.
Later op de avond werden de gesprekken serieuzer en veel momenten werden compleet gemaakt. Een hoop van die momenten kregen een apart plaatsje op onze harde schijf. De tape van Gerrit Kracht werd door iedereen nogmaals beluisterd. We waren het er over eens dat de geoliede machine, waar wij deel van uitmaakten, in alle omstandigheden eigenlijk nooit heeft gehaperd.
Rond twaalf uur begonnen de eerste te gapen en vertrokken naar dromenland. De groepjes werden, net als de oogjes, steeds kleiner. Gezellig was het nog steeds, totdat ik samen met Nico Bonekamp overbleef in de keuken. Samen hebben we nog wat herinneringen doorgenomen. Zo rond half drie werd al duidelijk dat we beiden te veel op hadden om te gaan rijden. Nico zat wat te vertellen, en naar twee en een halve zin stopte hij en ging verder met een ander verhaal. We moesten er ontzettend om lachen, hebben er toen maar een biertje op gedronken en zijn daarna ook maar naar bed gegaan.
Toen ik in de slaapzak kroop bleek dat Ruud Lucassen, met wie ik het meeste optrok in Libanon, wakker geworden was door een complete houtzagerij. We hebben nog wat na liggen kletsen en Ruud maakte de opmerking “Ik heb heel niet het gevoel dat het zo lang geleden is, het is net of het gisteren is.” Dat was ik met hem eens en zei “In principe kunnen we zo weer omhangen en op patrouille gaan.” Daarna viel ik moe maar voldaan in slaap, en deed mijn best om de houtzagerij op een zo hoog mogelijke productie te brengen.
Zaterdag 5 november 2005
Rond vijf voor zeven was ik wakker en hoorde wat geluid in de keuken. Ik dacht dat iemand misschien nadorst had of zo, maar merkte dat iemand definitief ontwaakt was. Om gelijk met volle teugen van deze dag te kunnen genieten, ben ik er gelijk uitgegaan. In de keuken trof ik Gerrit Reinders aan die de hele keuken had staan poetsen. Ik zei tegen Gerrit “Ik denk dat ik jou maar mee naar huis neem, dan geef ik je als huisvriend cadeau aan mijn vrouw”. Daar moest hij wel om lachen.
Langzaam maar zeker kwamen er steeds meer naar beneden. Johan van Polen heeft zijn sporttenue aangetrokken, en is ruim een uur hard gaan lopen. Steeds meer mannen kwamen naar beneden, en steeds dezelfde vraag deed de ronde over wie er 's nachts aan het overgeven was. Uiteindelijk toen Heiner Lok beneden kwam kregen we antwoord op deze vraag. Het bleek dat zijn maag van streek was.
Al snel werd er vers brood, eieren en spek gehaald en Gerrit Reinders stond al snel voor de mannen eieren met spek te bakken. Tijdens het ontbijt was het reuze gezellig, en de stemming zat er al goed in. Na het eten verdeelde de mannen zich weer in groepjes in het huis en de tuin. Je merkte dat er een sfeer van genot en voldoening in het huis rond zweefde. Als je de felle oogjes bekeek straalde deze stuk voor stuk uit “Het is goed zo”, het leek of net of het altijd al zo was geweest.
De eerste waren al weer aan het bier begonnen, en ik ben het snijwerk voor het avondeten begonnen. Ik durfde nog geen bier te nemen, want dan wist ik zeker dat er van het avondeten niets terecht zou komen. Een paar van de mannen, waaronder Gerrit Reinders, hielpen mee. Ik begon me wel een beetje zorgen te maken om het tijdstip dat we terug zouden komen van de brouwerij. Ik zou toch aan het overige werk nog wel een paar uur nodig hebben.
In het begin van de middag is een groep mannen gaan wandelen, anderen zijn gaan kaarten. Al snel kwam ik er achter dat Gerrit Reinders niet kon kaarten, tenminste ik hoorde van de mannen dat hij alweer verloren had. Ik heb hem maar gelijk verteld dat hij niet kan kaarten.
Na een poosje kwam de groep die aan het wandelen was weer terug en we waren weer compleet.
Tegen Harrie Hassing had ik gezegd dat de schoonmaakster langs zou komen om een foto te maken. Gekscherend zei ik tegen Harrie “De schoonmaakster mag je wel hebben, hoor.” Harrie zei “Daar heb ik toch niks aan. Ik heb Pamela Anderson toch thuis zitten.”
Om twee uur 's middags kwam de schoonmaakster van het huis langs om groepsfoto's te maken. Na de foto riep Harrie tegen mij “Nou van der Vaart, je weet verdomme wel wat je weg geeft! Ben jij nou een vriend?” Tot drie uur zat iedereen gezellig in groepjes bij elkaar en ook nu weer werd de samenstelling steeds weer gewijzigd.
Om kwart over drie gingen we op weg naar de brouwerij van La Chouffe. Het zou toch wel een uurtje rijden worden en gingen we op weg. Al snel bleek dat ik een beetje te enthousiast vertrokken was, en niet zoals afgesproken achter Peter van de Lest aan reed, maar zelf de mij bekende weg naar de brouwerij volgde. Dit had echter tot gevolg dat Bert Pelkman niemand had die hem de weg naar de brouwerij kon wijzen. Daarom moesten we ons weer hergroeperen in het centrum van La Roche, waarna iedereen (ja, ik ook) netjes in colonne achter Peter van de Lest aan reed.
Aangekomen bij de brouwerij bleek dat we te vroeg waren en zijn even een glaasje gaan drinken in het drinklokaal bij de brouwerij. Het zat er stampvol, maar hadden geluk dat we nog een paar tafeltjes bij elkaar vonden. Na een dik kwartiertje gingen we kijken of we konden beginnen met de rondleiding. Er stond een dame van achter in de dertig op ons te wachten die ons verwelkomde in het Vlaams. Het bleek al gauw dat zij niet op haar mondje gevallen was, maar kwam er snel achter dat ze met een groep bijzondere grappenmakers te maken had. Harrie Hassing gaf als vanouds weer een voorzet waarop we allemaal weer brulden van het lachen.
Omdat een andere groep (die ook mee zouden gaan met de rondleiding) nog niet was gearriveerd, werd er door sommigen een fles bier of een kaboutermuts aangeschaft. Peter van de Lest had een fles en een muts aangeschaft en heeft gelijk de muts opgezet. Hij zag er met deze muts zo sprekend uit, dat je hem meteen in de tuin zou willen plaatsen. Harrie Hassing vertelde nog een schitterende bak over een jongen die voor de eerste keer seks had gehad en hierdoor niet meer kon zitten. Na een poosje ging de rondleiding van start. Er werd verteld hoe het brouwproces in elkaar stak, en daarna moesten we naar de bottelarij, op vier kilometer afstand van de brouwerij.
Aangekomen bij de bottelarij kregen we daar het laatste gedeelte van de rondleiding, maar iedereen stond te popelen om naar het proeflokaal te gaan. Eindelijk gingen we naar het proeflokaal, dit was een tot kroeg omgebouwde huiskamer en we kregen daar wat van het gerstenat te proeven. We werden gelijk gedompeld in de gezelligheid die we bij ons hadden en bleven genieten. Op een gegeven moment kreeg de barvrouw (dat was echt zo'n lelijk ding, maar ja ze moet wat zijn.) Peter van de Lest met zijn kaboutermuts op in de gaten. Er moest gelijk een foto van Peter gemaakt worden. Op een gegeven moment riep een van ons dat ze de foto wel kon krijgen als ze een rondje weggaf. De barvrouw maakte het bekende paringsteken met haar vuist naar hem met de mededeling dat we de boom in konden. Op de reactie van de jongens had ze niet gerekend, en had gelijk al spijt van haar uitspatting. Na nog wat gelachen te hebben moesten we helaas weer vertrekken, anders liepen we het risico dat de mannen die nog moesten rijden te veel op zouden hebben.
Kwart voor acht waren we terug in het huis en het bleek dat iedereen echt honger had. Ik besloot om niet eerst alles klaar te zetten, zodat we pas rond half elf konden beginnen met eten, maar zodra het eerste gerecht er door was dit door te geven, zodat de mannen gelijk wat in hun maag kregen. Na de vijfde schaal bleek dat iedereen geen honger meer had en ben ik maar gestopt met koken. Ik was blij dat ik me weer onder de mannen kon voegen en met een biertje in mijn hand schoof ik me aan bij het kampvuur.
Van de mannen begreep ik dat Johan van Polen een voorstelling zou geven, maar wat precies was me onduidelijk. Er werden allerlei suggesties en grappen over gemaakt. Rond twaalf uur ging Johan naar binnen en zou ons roepen zodra we binnen konden komen om te kijken. We opperde al het idee om ons gezamenlijk te verstoppen, zodat hij flink op zijn neus zou kijken. Na een half uurtje wachten zei een van de mannen dat het wel heel lang duurde met de voorstelling, en ging naar binnen om polshoogte te nemen. Toen hij terug kwam bleek dat Johan in zijn slaapzak was gekropen en lag te slapen; Johan had ons onbewust mooi te pakken genomen.
Helaas hadden Harry Bonte en Peter van de Lest voor de volgende morgen nog afspraken staan die ze niet konden verzetten. Harry Bonte moest de volgende morgen om negen uur weer present zijn. We hebben met tegenzin van deze twee mannen afscheid moeten nemen.
Na de afgelaste voorstelling gingen steeds meer mannen hun slaapzak opzoeken. Er werden natuurlijk de nodige grappen gemaakt en zo nu en lachen we weer krom van het lachen. Zo rond half twee bleef ik weer met Nico Bonekamp over in de keuken. Deze keer maakte hij de verhalen wel helemaal af. We namen nog een biertje en besloten samen de slaapzak te pakken en voor de open haard op de bank te gaan liggen. Met een kwartiertje was Nico vertrokken naar dromenland, en ik werkte weer hard mee in de houtzagerij.
Zondag 6 november 2005
Om kwart over acht deed ik mijn ogen open en zag iets bewegen. Een flesje bier, waar nog een restje in zat, was omgevallen en er lag een klein plasje bier op de grond. Onder de bank vandaan kwam een muis en begon van het gerstenat te genieten. Toen een van de mannen de woonkamer binnenkwam heeft hij de benen genomen.
Na een uurtje waren de meeste mannen al op, werd er brood gehaald en in de keuken werden de broodjes met eieren met spek gretig naar binnen gewerkt. Aan mij werd de vraag gesteld wanneer ik naar huis ging. Ik gaf als antwoord dat ik op maandag zou vertrekken. Ik kreeg gelijk de verwijten naar mijn hoofd geslingerd dat ik dit wel duidelijker had moeten communiceren. Een aantal mannen klommen gelijk in de telefoon om van het thuisfront toestemming te krijgen een dagje langer te mogen blijven. Dit is helaas niet bij iedereen gelukt.
De mannen gingen weer in groepjes zitten, er werden foto's bekeken, gekaart en gelachen om de diverse grappen. Een klein groepje ging weer naar buiten om een wandeling te maken. In het huis heerste een sfeer van tevredenheid. Na een uurtje kwam het groepje van de wandeling terug, en schoven weer aan. De mannen die moesten rijden dronken geen bier meer, maar zonder dat biertje was het ook gezellig. Over een ding waren we het eens; het was jammer dat niet iedereen kon komen. Ook vonden we het jammer dat kapitein Harting geen ruimte had gevonden om even langs te komen, al was het maar voor een paar uurtjes.
Met Johan van Polen en Gerrit Kracht werden de mogelijkheden voor soortgelijke weekenden doorgenomen. Al gauw bleek dat we vanuit de kant van defensie niet veel hoeven te verwachten. Voor iedere mankracht die aanwezig is, zal vijfentwintig euro per uur betaald moeten worden en een kazerne heeft toch een andere uitstraling dan een normale accommodatie. De enigste manier om dit te verwezenlijken, is gezamenlijk te proberen wat fondsen aan te boren, zodat ook de andere pelotons een mogelijkheid hebben om wat te organiseren.
Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. Helaas was voor een groot deel van de mannen de tijd van gaan aangebroken. In een tijdsbestek van zo'n twee uur hebben we afscheid moeten nemen van deze mannen. Uitbundige omhelzingen, stevige handdrukken en woorden van “Kijk je wel uit!”, “Kom eens langs als je in de buurt ben.” en “Tot volgend jaar maar weer!” deden de mannen uitgeleide.
We gingen met ons vieren in de keuken zitten en waren een beetje beduusd maar voldaan na het vertrek van de mannen. De gesprekken die volgden, hadden een wat serieuzer karakter. We kregen van Johan van Polen te horen hoe begaan kapitein Harting was met ons welzijn, en dit nog steeds is. Ook werd me duidelijk dat het uitstapje naar Beiroet, wat begon door een onbezonnen daad van onze groep, hem heel erg aan het hart ging.
Johan heeft ons uit de doeken gedaan wat buiten de uitzending om voor hem ook een moeilijke periode was. Op homoseksualiteit lag in die jaren een groot taboe. Een groot deel van ons wist het eigenlijk wel, maar naar hem toe hebben we er nooit iets van laten merken. Pas jaren later is hij er mee naar buiten gekomen en kreeg hij eindelijk een normaal leven. Wij waren diep onder de indruk van zijn lijden en waren het er over eens dat hij een grote bijdrage heeft geleverd aan ons welzijn in die dagen. Harrie Hassing vroeg hem hoe het eigenlijk kwam dat hij homo was, waarna ik hem liet zien dat dit een genetische “afwijking” is. De lengteverhouding van de ringvinger en wijsvinger bij Johan was inderdaad anders dan die bij ons. We hebben Harrie meteen samen met Johan op de foto gezet.
Tijdens het napraten met Johan, kwamen we er achter dat Johan een bijzonder aardige vriend heeft en als het op trouwen aankomt wij allemaal van harte welkom zijn. Nico Bonekamp kwam op het mooie idee om gezamenlijk een roze baret op te zetten, om zijn huwelijk extra fleur te geven. Dit gaan we dan ook zeker doen!
Johan gaf verder te kennen dat grapjes over homo's gewoon kunnen, maar het wel erg vindt als we stoppen met die grappen omdat hij er bij is.
Op een gegeven moment kwamen ook de grappen weer naar voren en de meester hierin (Harrie Hassing) schudde de ene na de andere weer uit zijn mouw. We moesten toch zorgen dat het thuisfront hier ook van mee kon genieten en hebben een paar fragmenten opgenomen.
Aan Johan werd gevraagd wat hij eigenlijk met die voorstelling wilde doen. Het bleek dat Johan in een Acapella groep zingt en dat er voor hem een nummer is geschreven. We hebben hem gevraagd om dit in de keuken alsnog voor te dragen. Om de rest van de mannen hier ook deelgenoot van te kunnen maken hebben we het gelijk opgenomen.
De voordracht was goed, alleen jammer dat het geluid op het filmpje van een slechte kwaliteit is. We merkten dat Johan buiten goed zingen, ook gevoel in zijn stem kan leggen. Hierna hebben we nog wat biertjes gedronken en zijn rond twaalf uur naar bed gegaan.
Maandag 7 november 2005
We waren allen vroeg uit de veren, en hebben gezamenlijk ontbeten. Onder het genot van koffie hebben we heerlijk na zitten keuvelen over het weekend. We vonden stuk voor stuk dat het een geslaagd weekend was en hoopten volgend jaar op een hogere opkomst.
We hebben nog de laatste hand gelegd aan het schoonmaken van het huis en de tassen werden weer ingepakt. Na nog een laatste kop koffie heb ik afscheid genomen van de mannen en het bleek dat Harrie problemen had met z'n Tom-Tom. Na wat verwensingen aan het apparaat werd de motor gestart, en gingen ze huiswaarts.
Op mijn gemak heb ik alle spullen ingeladen, en een laatste ronde door het huis gemaakt. Het viel me op dat het huis gewoon aan kant was en dat dit vanzelfsprekend was. Na nog een bak koffie genomen te hebben ben ik in de auto gestapt en huiswaarts gegaan.
Onderweg kreeg ik van tijd tot tijd weer een lachbui van “Kiek-Uut, Kiek-Uut” en “Oh God, oh God, oh God”.
Ik was voldaan!
Slotwoord
Het weekend was, zoals de bedoeling, zeer geslaagd. Jammer dat niet iedereen aanwezig was. Ik hoop dat de andere pelotons ook het een en ander gaan organiseren met elkaar. Ik heb begrepen dat om de vijf jaar een reünie voor de gehele Alpha Compagnie georganiseerd wordt. Laat deze tussentijdse samenkomsten geen aanleiding zijn om daar weg te blijven.
Tijdens het weekend heb je het gevoel van “Hoe is het in godsnaam mogelijk na al die jaren?”. Toen we elkaar leerden kennen waren we vreemden. In het begin van de opleiding werden we dienstmaten. Na een periode werden we vrienden.
Vrienden kun je overal maken, maar ik heb gemerkt dat het moeilijk is om dierbare vrienden te krijgen. Wij hebben het geluk dat wij heel veel dierbare vrienden hebben. Dit heeft als oorzaak dat we allemaal dezelfde speciale periode in ons verleden hebben. Daardoor hebben wij deze bijzondere verbondenheid.
Van tijd tot tijd weer samenkomen en van elkaar genieten is goed, dit moeten we ook zeer zeker blijven doen. Van tijd tot tijd een beetje nostalgie kan geen kwaad.
Vrienden, kijk echter uit! Ga niet te diep terug in onze tijd. Zorg goed voor je gezin en familie. Geef ze het beste wat er is. Geef ze jezelf!
Tot een volgend weerzien!
Kiek-Uut, Kiek-Uut!
Henk van der Vaart